Złożył ja mundzir, szablę pod posad,

Pojdę do dziewczyny, serca jedyna.

Wyszła dziewczyna, serca jedyna, jak różowy kwiat,

Rączki załomane, oczki zapłakane.

– Nie płacz, dziewczyna, serca jedyna, ty będziesz moja,

Ludzi radzo…, rodzice oddali i sam sądził Bóg.

– Ty pójdziesz górą, a ja – lasami,

Ty umyjeszsia wadoj, a ja – sliazkami.

Przy tobie będą szapki zdejmować,

A mnie młodej ruczki całować.

Jak pamięta każdy po sobie wybić złote litery,

Złoty litery na każdym grobie.

Kto będzie szedł, kto będzie jechał, kto będzie czytał,

Że złączona para, że złączony miły leżą w tym grobie.