– Oj, liuba, liuba, czym zasmęczona?

– Pewna że, liuby, porzucić masz. 

– Powiem Ci liuba, powiem otwarcie,

że dzisiej z Tobą ostatni raz.

– Nie chciała została moją żonoczką,

Więc możesz sobie innego mieć,

Na mym weselu są kowaliery,

Wybieraj sobie, którego chcesz. 

– Na Twym weseliu ja być nie moga,

Będę płakała przez cały czas,

A gdy ja spójrzę, liuby, na ciebie,

To serce z żaliu umiera już. 

Przyszła do domu, suknia włożyła

I biały welion stroiłam się,

I tak ja poszła aż do kościoła 

I przed ołtarzem modliłam się.

Przychodzi księże, pyta młodego:

– A cóż ja, cóż ja poradzić mam?

Widzę przed tobą dwie młode stoją,

A z którą, z którą ja ci szliub dam?

A młody na to nic nie powiedział,

Bo serce z żaliu umiera już,

Pochylił głowa na liuba pierwsza 

I tak zakończył weselny szliub.