Miałem ja dziewczyna jak bieła lelija,
co się z samej wiosny na wodzie rozwija.
Usta maliowane, a oczy niebieskie,
sama taka schludna, spojrzenie anielskie.
Gdy wozbrały rzeki, roztopniały śniegi,
Wzięli mnie, młodego, do wojska w szeregi.
Jak ja odjeżdżałem, to ona płakała,
Na konika siadłem, wianeczek mnie dała.
Wianeczek mnie dała, głowkę opuściła
I ze łzami w oczach do mnie przemówiła:
Pamiętaj, najdroższy, że ja twa kochana,
Będę ciebie kochać, pięknego ułana.
Będę ciebie kochać, pamiętać o tobie,
Nigdy nie zapomnę, nawet w ciemnym grobie.
Jechałem gościńcem, górami-lasami.
Ona szła do domu z płaczem i ze łzami.
Przesłużyłem roczek, przesłużyłem drugi,
Bez lubej dziewczyny, czas się staje długi.
Nie ma tu co czekać, trzeba do niej jechać,
Konika osiadłać, do swej lubej jechać.
Przyjeżdżam do domu, a tu zła nowina,
Wyszła za innego ta moja dziewczyna.
Spotkałem ją w drodze, podszedł do niej blisko,
Wziąłem ją za rączkę, kłoniłem się nisko:
– Jak się masz dziewczyna, czyż mnie zapomniała?
A słowo przysięgi czyś ty dotrzymała?
Czy pamiętasz, luba, te ostatnie nocki,
Ile łez wylałaś przez swe cudne oczki?
A świadką nam była ta gwiazda ognista
I ten pierścień złoty, co na ręku błyska.
Ta jak ściana zbladła, na ziemie upadła,
Zamknęła powieki, zasnęła na wieki.
Miałem cię prowadzić u stupy ołtarza,
Teraz zaprowadzę na groby cmentarza.
O wy, kawalery, także przykład bierzcie
I młodym panienkom kochaniu nie wierzcie.
Ona ciebie kocha, tobie przepowiada,
A jej serce szepcze, że to będzie zdrada.