Matki, które dziatki mają,

W sierotach ich zostawiają.

Jakże eto dziatki płakali,

Matka do grobu chowali.

 

Dziatki mały się zostały,

Po całych nocach nie spali,

W ciszy swoją mamę wołali,

Gdy do grobu chowali.

 

– Mama, cóż ty nam zrobiła,

Nas sierotek zostawiła?

Jak my teraz będziem sami,

Do kogo się udać mamy?

 

Gdy wyszli oni na droga,

Tam spotkali Pana Boga,

Boże wielki, duża ciażko,

Odpuszczone my od każdego.

 

A Pan Bóg im odpowiada:

Dzieci moje, trudna rada,

Przed obrazem powklękajcie,

Matka Najświętszo błagajcie!

 

Przed obrazem powklękali,

Szczerze pacierz odmówili,

O! Matko Boska, kochana,

Powiedz, gdzie jest nasza mama?

 

Matko Boska usłyszała,

Cała łzami się zalała

I do dzieci zawołała:

W mogile śpi wasza mama.

 

Jak te dziatki usłyszali,

Matce się pokłoniły

I do grobu pośpieszyli

Piękne kwiaty tam ścinali.

 

Prędko kwiatów nazbirali,

Najpiękniejsze z nich wybrali,

W bukieciki powiązali

I na cmentarz pobierzeli.

 

Na mogile powklękali,

Jak kukuszki kukowały,

Kwiatki te łzami skropali

Na mogile postojawszy.

 

Mama! Mama! Ci śpisz w grobie?

My przynieśli kwiaty tobie,

Spójrz choć raz na swe dziateczki,

Zabierz od nas śliczne kwiatki.

 

Matko Boska cud ŭczyniła,

Syna swego uprosiła

I do tej matki mogiły

Głos do dzieci pozwoliła.