Kalina w lesie pochyliła się,

Kasia z Jasieńkiem pogniewała się.

Pogniewała się sama, nie wie za co,

Przychodził on do niej, sam nie wie po co.

– Kaśku, żona, napój mnie koni.

– Nie będę poić koni, bo nie twoja żona.

– Chociaż nie żona, ale kochanka,

Napój mnie koni koło mego kasztanka.

Koń wody nie pije, kopytami bije,

Ostrzegaj się, dziewczyna, bo on cię zabije.

– Niechaj sobie bije, ja nie boję się,

Mam na ręku złoty pierścień, to obronie się.