Jedna garstka ziemi, gdy przykrytej będzie,

To po mych fatygach spoczynku nie będzie.

Wtenczas mi już kłopot dokuczać nie zdoła,

Spać będę ja w grobie, aż mi Bóg zawoła.

Jedna garstka ziemi niech mi będzie święta,

Bo przez śmierć zgryzota mego życia wzięta.

Ten, który stworzył, łzy i biedy skrócił,

A smutek wszelaki w radości mi poda.

Jedna garstka ziemi dla mnie też wystarczy,

Bo wiem, że mnie mnogości robactwo obaczy.

W grobie nie masz wojny ani kłopot bywa,

Tu się wielu cierpi, tam wiele spoczywa.

Jedna garstka ziemi mnie się też dostanie,

Bo wiem, że to trafi ludziom w każdym stanie.

Czuli, kto bogaty, czuli, kto ubogi,

Zarówno go będą deptać ludzkie nogi.

Jedna garstka ziemi przyjaciel też wrzuci,

A z losu mojego pewno się zasmuci.

O, gdyby był taki, żeby ofiarami

Wybawił mnie z czyśćca, złączył z niebiosami.