Gdy małym dzieckiem byłem, to dobrze było żyć,
Od mamy mleczko piłem, a biedy nie miał nic.
W dni powszednie czy w niedzielę kołyseczkę mama ściele,
Ściele, śpiewa: Miły, baju-baj.

A gdy kapryśnić chciałem, troskliwy haju-haj,
Od mamy to słyszałem: Ach, miły, baju-baj.
A gdy kaprysić nie przestałem, to i klapsa w łeb dostałem,
Wtedy pomyślałem sobie tak:

Ach, Boże mój, jedyny,
Powróć lata me dziecinne,
Bo na świecie dla małego lepiej żyć, czym dla dużego,
Wtedy pomyślałem sobie tak.

A gdy już dużym byłem, ubrałem ojca frak,
I wnet do szkoły poszłem, a mama mówi tak:
Ucz się pilnie, mój chłopaku, starającym bądź, dzieciaku,
Gdy dorośniesz, będzie z ciebie Pan.

Lecz dla mnie do nauki ochoty było brak,
W szkole płatałem sztuki i wzięli mnie za frak.
A gdy mama dowiedziała, to za szewca mnie oddała,
Bijąc młotkiem powtarzałem tak:

Ach, Boże mój jedyny,
Powróć lata me dziecinne,
Bo na świecie dla małego lepiej żyć, czem dla dużego,
Z tej rozpaczy zaczął wódka pić.

I tak bez żadnej zmiany płynęły wielkie dni,
A ze mnie pijak znany wylewał gorzki łzy.
Nie mam pracy, nie kapoty, często chodzę bez roboty,
I na randki brak pieniędzy mnie.

Radzili mnie się żenić, z posagu żeby żyć,
No ja se pomyślałem, że z tego nie ma nic.
Bo przed szlubem obiecujo, a po szlubie nos piłujo,
I do pracy zapędzajo nas.

Ach, Boże mój jedyny, daj mnie taką kobiecinę,
by mi smacznie gotowała i ubrania kupowała,
a o pracy nie mówiła nic. Ach, nic!