Cztery córy miał tata, stary młynarz ze Zgierza,

Każda piękna, bogata, każda chciała żołnierza – 2.

Stary młynarz-kawałaż, wydał takie orędzie,

Która chce mieć wojaka, niech go sama zdobędzie – 2.

Więc najstarsza Jadwiga, hoża panna i miła,

Wyszła z siecią nad morzę – marynarza złowiła – 2.

Najsprytniejsza zaś Hanka wzięła owsa i siana

I zbawiła kasztanka, a z kasztankiem – ułana – 2.

Trzecia córka młynarza – mądrotka-Ludwika,

Podskoczyła pod niebo i złapała lotnika – 2.

Tylko Zosia najmłodsza jakoś szczęścia nie miała,

Stała sobie na moście i cichutko płakała – 2.

Wyszeptała z rozpaczy: – Niechaj śmierć mnie zabiera.

I skoczyła do rzeki wprost w ramiona sapera – 2.

Idą córy do ojca, każda wiedzie żołnierza,

Ze zdumienia oniemiał stary młynarz ze Zgierza – 2.

Lotnik, ułan, marynarz no i saper – to hece,

Jak się wnuki posypią, będzie z młyna forteca – 2.