Chodzi sobie babuleńka

Po żabranym chlebie,

Gdzie poniosą oczy stare

Od dróżką przed siebie.

Niedowidzi, niedosłyszy,

Ma sto lat na pewno,

Idzie wolno, pacierz śpiewa

Na tą nutka drzewna.

Miała kiedyś ta babulka

Męża, syna, chatkę,

Dziś ma tylko kij i torba

I tą zgrzebną szatkę.

Wróg spalił chatynę,

Syn w dalekich śniegach zginął,

Śpi, dziecko jedyne.

I zostałasia babulka

Sama jak sirotka,

Z jej zapadłych oczów błyśnie

Żałość i tęsknota.

Ledwie jasno słonko błyśnie

Na błękitnym niebie,

Chodzi znów babuleńka

Po żabranym chlebie.