Biedny, kto Ciebie nie zna od powicia

I Twego nigdy nie słyszał imienia,

Liecz ten biedniejszy, kto w rozpuście życia 

Stał się nie godzien Twojego wejrzenia.

I Twoje imię już zapadł w pamięci

I matkę swojej podlie się wyrzeka.

Ach, łaska Boska, serca ni poświęci,

Które od matki stroni i ucieka. 

A kogo, Matko, Ty pobłogosławisz,

Ten do wieczności szczęśliwie dopłynie 

I za tym, Matko, na co dzień się staniesz,

Ten wieczną śmiercią nigdy nie zaginie.

Gorzkie łzy żalu dziś Ci noszę w darze,

Tęsknie wzywam na Twe zmiłowanie.

A chociaż Syn Twój w gniewie mię ukarze,

Matka za dzieckiem w obronie powstanie.