– Ach, liuby Janku, jak zasmucony,

na pewno liuba porzucić masz?

– A ja ci, liuba, powiem otwarcie,

że ja już z tobo ostatni raz.

 

Wpierw byłaś moją ty żoneczka,

a teraz prosza druhenko być.

Na mem weseliu są kowoliery,

wybieraj, liuba, którego chcesz.

 

– Na twym weseliu ja być nie moga,

bo moje serca umiera już.

Jak tylko spójrzy na ciebie, liuby,

to moje serca umiera już.

 

Przyszła do domu, suknia włożyła

i w biały walion stroiła się

I sama przyszła tak do kościoła

i przed ołtarzem modliła się.

 

Marsza zagrali, ja usłychała,

Na pewno jedzie kochanek mój.

Przyszłam, stanęła przy boku jego

i zawołała: „Ach, liuby mój!”

 

A ksiądz przychodzi, młodego pyta:

– A cóż ja, cóż ja poradzić mam?

Widzę przed tobo dwie panny młody,

a któro, z któro ja Ci szliub dam.

 

A młody na to nic ni powiedzieł,

bo jego serca umiera już.

Skłonił on głowa na pierwsza liuba

i tak zakończył weselny szliub.